1704

Odcinek drugi.

Pędzi, nie zważając na wicher w oczy i deszcze niespokojne, na swych dwudziestoletnich (z hakiem) nogach, ciągnąc za sobą staruszkę, walizeczkę na kółkach, własną torbę, wyładowaną do granic przyzwoitości i z zacięciem profesjonalnego przewodnika opowiada różne historyjki, wskazując, że na prawo most, na lewo most, a dołem Wis... eee... Warta płynie. Oczy mi z orbit wyłażą, więc, pod pretekstem fotografowania całego świata, przystaję, by się wydyszeć. Na szczęście istotnych widoków wokół wiele i nie błaźnię się na całego.

Jeszcze przez okno knajpki zdążyłam pstryknąć Teatralkę, jak ją zapewne widywały Borejkówny (bo i Surrender na wysokim parterze).

Po niedługiej chwili "dorabiam" widok od strony parku.

Mam sporo czasu na uspokojenie szalejącego tętna, bo tuż obok Opera ze słynnymi lwami. Usiłuję sobie przypominieć, kto wywinął orła na ośnieżonych schodach.

Jeszcze rzut oka na fontannę naprzeciwko...

Collegium Maius (gdzie zapewne uczyła się np. Gaba) pięć kroków dalej...

i widok w perspektywę ulicy Fredry, zamknięty Okrąglakiem.

A potem już gnamy do Dominikanów, gdzie Borejkowie chadzali systematycznie, z godnym podziwu uporem pomijając własny kościól parafialny.
- Dominikanie wysoko stawiają poprzeczkę - informuje martuuha. - A na wieczornej maszy akademickiej palca nie wciśniesz.

Ulica zakorkowana, do przejścia kawałek.
- Fajnie byłoby tędy - wzdycha martuuha. - Ale nie przejdziemy.
- Jak to nie? - chichoczę z przekorą i ruszam kłusikiem, radośnie podskakując. Martuuha, siłą rzeczy, za mną. Porządni poznańscy mieszczanie dostają zawału. Docieramy do bramy, śmiejąc się do rozpuku.
- W razie czego - podpowiadam - zawsze możesz powiedzieć, że jestem twoją niedorozwiniętą kuzynką.
- Ciotką! - strofuje przewodniczka.
Prycham z pogardą i wywalam jęzor, żeby udowodnić teorię. Jakakolwiek by nie była.

Po obejrzeniu zaskakująco surowego wnętrza, martuuha przegania mnie jeszcze wokół skweru i, dostrzegając zabarwienie na widocznych częściach ciała, które interpretuje jako zasinienie z zimna, a nie plamy opadowe, litościwie pozwala wsiąść do samochodu. Następnie swym stalowym rumakiem w kolorze świeżo rozdeptanej żaby porywa mnie na Wichrowe Wzgórza, gdzie wyprasza przed zaparkowaniem, ponieważ uważa, że jestem zdecydowanie za gruba, żeby wysiąść jak ludzie - pod drzwiami. Toczymy krótką walkę przy bagażniku, którą przegrywam sromotnie, i już otwieramy klatkę, martuuha przywołuje windę i wygrzebuje liczne listy miłosne ze skrzynki.

- Trzymaj ją - rzuca przez ramię tonem nieznoszącym sprzeciwu.
Staję w drzwiach. W tym momencie winda głosem męskim oznajmia:
- Przeszkoda. Nie można zamknąć drzwi.
Martuuha z impetem wpada do środka, przydeptuje mi palce i spycha do kąta, po czym gniewnie wykrzykuje do mikrofoniku:
- Coooo? Cooooo?! Przeszkoda?! Mówisz o mojej przyjaciółce!!!
Kwiczę. Sama nie wiem, czy bardziej z powodu zmasakrowanej stopy, czy nieoczekiwanej obrony czci niewieściej.

Wpadamy do mieszkania: ja, walizeczka, zdeterminowana martuuha i jej ponadnormatywna torebka. Usuwam się z drogi temu wulkanowi energii, który przemieszcza się z prędkością światła i samozaparciem, godnym lepszej sprawy. Zostaję posadzona za stołem i palcem mi kiwnąć nie wolno, bo do piekarnika wskakuje obiad, parzy się herbatka, odkorkowuje wino, a przy tym nieustannie trwa aktualizacja systemu. I to równocześnie. Dostaję sweterek, którym owijam swe zgrabiałe członki, ciepły, piękny kubek z Bolesławca i zapadam się cała w błogość, zainteresowanie, pasjonujące opowieści, chichoty i kwiki, nieoczekiwane zwroty akcji i wyjaśnienia, na które czekałam dość długo, bo nie nadają się do sprzedania przez telefon.
Jest mi dobrze.
Jak element układanki - trafiłam wreszcie we właściwe miejsce.

CDN.