1742

Zapomniałam opisać pewne niedawne zdarzenie, które doprowadziło mnie prawie do łez szczęścia.

Otóż po pracy udaję się na zakupy. Niewiele mam do kupienia, a za to niezbyt się spieszę. Stoję z koszykiem przy kasie w Lidlu i rozpoczynam leniwą kontemplację rzeczywistości. Przede mną trzy osoby: pani, która kończy pakować zakupy, pani z nieprzesadnie dużą liczbą produktów (ale jednak) oraz mój bohater z puszką piwa - sztuk 1 (słownie: jedna). Skupmy się na nim.

Uczciwej postury mężczyzna, w trudnym do określenia wieku, najpewniej młodszy niż można by przypuszczać, gdyż uporczywe przebywanie w zakładach opiekuńczo - żywieniowych z okratowanymi oknami zwykło ludzi postarzać. Na widocznych spod ubrania częściach bohatera tatuaże, wynikające bezpośrednio z subkultury penitencjarnej. Na przedramionach tzw. sznyty w ilościach hurtowych. Strach pomyśleć, co mu wcześniej z żołądka usuwano. Jednym słowem - człowiek spodziewa się wszystkiego.

Kobieta przy kasie przekłada siatki do kosza. W tym momencie nasz bohater zwraca się do poprzedzającej go w kolejce damy.
- Szanowna pani! Czy byłaby pani tak łaskawa i przepuściła mnie? Mam tylko jedną rzecz.
Pani, wytrącona z myśli o czymś całkowicie zewnętrznym, obraca się do pytającego i zastyga. Po krótkiej chwili wybąkuje:
- Proszę.
Nasz bohater przemieszcza się zgrabnie koło niej, odwraca i kontynuuje:
- Bardzo dziękuję. Niezwykle pani uprzejma.
Kobieta uśmiecha się dla przyzwoitości, pewnie myśląc, że zapłaci mu za to piwo, byle sobie poszedł. Zadowolony mężczyzna zajmuje miejsce przy samej kasie i raz jeszcze zwraca się do niewiasty:
- Chciałbym podkreślić, że jest pani wyjątkowo uprzejma. I jestem pani prawdziwie wdzięczny.
Kasjerka przesuwa piwo przez czytnik, mężczyzna płaci i, odchodząc, raz jeszcze kłania się pani, która go przepuściła w kolejce.
- Szalenie pani dziękuję. Jest pani naprawdę uprzejma.

Wyraz twarzy interlokutorki - bezcenny.
Mój zapewne też - całą energię pożytkuję na pilnowanie, by się nie posikać.