1737

Skupmy się na plusach.

Pierwszy jest taki, że napisałam w końcu mój rozdział do książki.
Drugi jest taki, że nawet ładna bibliografia mi wyszła.
Trzeci jest taki, że oddałam to Szefowi do kontroli jakości.
Czwarty jest taki, że od razu się za to zabrał.
Piąty jest taki, że przeczytał połowę i jego uwagi są kosmetyczne. Póki co.

Pierwszy minus: nie zdążył doczytać do końca. Jutro ciąg dalszy nastąpi.
Drugi minus: przerwał przed częścią, która może go nie usatysfakcjonować w sensie merytorycznym, a to jest kawałek, na który uparł się dyrektor.

Szósty jest taki, że zadzwoniłam do mojego lokatora i poinformowałam go o konieczności sprzedaży lokalu, który zamieszkuje, a on się ucieszył i powiedział, że chętnie kupi.
Siódmy jest taki, że to mieszkanie jest małe i powinien dostać kredyt od strzału.

Pierwsza ambiwalencja: prawdopodobnie mogłabym dostać więcej. Ale lubię święty spokój. Mniej ruchów, więcej luzu.

Ósmy jest taki, że wsparłam dziś kobietę w potrzebie, przekazując jej dwie suknie wieczorowe, w które i tak się nie wbiję, bo mi człowiek Asia urósł. Niestety nie do góry. Ale za to dwa przedmioty mniej do przeprowadzania.
Dziewiąty jest taki, że koleżanka postanowiła mi za te kiecki zapłacić, więc odzyskam, co zainwestowałam. Radość, nie?
Dziesiąty jest taki, że prawdopodobnie uda nam się z Zuzią wreszcie pójść do ginekologa, co wcale nie jest proste, gdy usiłuje się zgrać dwa cykle i wolne terminy.

Nie zapominajmy też, że żyję i mam się dobrze. A Szef na koniec naszego spotkania jeszcze mnie zawrócił od drzwi, żeby mi powiedzieć, że ładnie wyglądam. To co się mam nie cieszyć, jak jest z czego. Oby passa trwała.


Update
I przybył nam jeden obserwator. Jak miło. Dzień dobry, tuli, tuli.