1724

Cudowne popołudnie.

Zamyśliłam się, wracając do domu (temat w dalszej części). Pamiętałam, żeby pojechać w zupełnie inną stronę niż zwykle i zamówić kwiaty na jutrzejszy pogrzeb. Pamiętałam, żeby kupić chleb. Obiad na mnie czekał, bo mam dorosłe dziecko, które zrobi (zazdrośćcie). Pamiętałam nawet, żeby schować auto do garażu, a to wcale nie jest takie oczywiste, bo ja się zawieszam. Kiedyś np. znalazłam myszkę w lodówce. I to nie jest mój topowy wyczyn. Topowy to jest, jak nie poznałam własnej matki na ulicy.

Bardzo byłam z siebie zadowolona. Obiad zjadłam, gary uprzątnęłam. I właśnie się zorientowałam, że skończyły mi się fajki. I lody. I że auto mam w garażu. No, po prostu cudownie. Wiem, nie powinnam palić, bo to niezdrowe. I jeść lodów też nie powinnam, bo nadto uszczęśliwiam świat nadmiarem mego piękna. Ot, dążę do ideału. Forma idealną jest kula.

I teraz muszę wyleźć, co mnie nie nastraja pozytywnie.

Zawiesiłam się, bo jutro ten pogrzeb i wzięłam urlop. Urlop jest od tego, żeby nie iść do pracy. No to o 14:30 dowiedziałam się, że muszę pojechać do fabryki. Na stypie będę miała ciśnienie. W dodatku muszę pojechać do fabryki, żeby zabrać dokumenty, jechać z nimi do Jaworzna po dwa podpisy i wrócić do fabryki. I zdążyć na 14:00. To mnie naturalnie zachwyca. Że już nie wspomnę o kosztach, które poniosę z tego tytułu.

Jasny punkt jest taki, że pan dyrektor kombinatu jaworznickiego, do którego będę się udawać, z samości do mnie oddzwonił i nie musiałam go ścigać po nocy, generując sobie poziom stresu high. Drugi jasny punkt jest taki, że zrozumiał moją potrzebę posiadania jego podpisu JUTRO. Trzeci jasny punkt jest taki, że - choć zaproponował mi spotkanie przed ósmą, na które z przyczyn oczywistych nie mogę się stawić - przyjął do wiadomości ważniejszą ważność i zaproponował, żebym przyjechała, o której mogę, zażądała kawy i zadysponowała, aby sekretarka znalazła go, gdziekolwiek będzie się znajdował, a zostawi wszystko, by przybyć.
- Pani Joasiu, przecież nie musi się pani sama fatygować. Proszę przysłać jakiegoś swojego asystenta.
- Nie mogę, panie dyrektorze.
- A to dlaczego?
- Bo nikt mu nie zapłaci za jazdę do Jaworzna.
- A pani zapłaci?
- Nie zapłaci.
- Ahaaa... Rozumiem. Proszę wybaczyć, jeśli będzie pani musiała chwilę na mnie zaczekać. Rozumie pani - taka praca.
- Dziękuję panu za tę uprzejmość.
- Proszę nie żartować.
Miły.
Był nawet skłonny spotkać się dziś ze mną w Katowicach, ale na szczęście przypomniało mu się, że musi odwieźć teściów na lotnisko. Na szczęście - bo te dokumenty ma teraz ktoś zupełnie inny. A ja nie mam koncepcji, jak je odebrać przed jutrem. I tłumaczenie mu tego wszystkiego nieco mnie przerosło.
Czwarty jasny punkt jest taki, że pokazało się światełko w tunelu. Jutro o 14:00 być może wręczę to wszystko Szefowi do rąk własnych. Co, daj Panie, ocali mnie przed niechybną śmiercią.

Byle nie było korków.

Tak, wiem, to nie powinno mieć miejsca. I co z tego?