1254

Ponieważ wczoraj pojawiła się rekordowa liczba komentarzy (głównie dzięki mnie, sama se piszę, a potem prowokuję), dziś czas na schłodzenie atmosfery. Chciałam o książkach, więc mało kto będzie coś mówił - tu zarechotała radośnie i zaniosła się kaszelkiem.

Bardzo lubię czytać beletrystykę, dla której tłem są miejsca mi znane. Niestety nie jestem z Poznania, więc pozostaje mi tylko oblizać sobie nos z zazdrości dla mieszkających tam czytelników Jeżycjady. Tyle książek, rozgrywających się na ulicach, którymi chadzają codziennie. Mniam. Mogą sobie śledzić każdy krok bohaterów - kilku pokoleń bohaterów! Mogą przymnkąć oczy i widzieć budynki, place, parki, słyszeć dzwonki tramwajów, buczenie autobusów, wszystkie odgłosy miasta. Mogą nawet posunąć się do takiego bezeceństwa, by zabrać książkę pod pachę, ustawić się w jakiejś opisywanej akurat scenerii i smacznie podczytywać. No, bardzo.
Nie mieszkam też w Krakowie ani w Warszawie, więc praktycznie cała radocha mnie omija. I to nie jest to samo - pojechać i zobaczyć. Czasem akcja wkracza w zaułki, których przyjezdny nigdy nie pozna; przemyka się bramami starych kamienic, o których zwiedzającym się nawet nie śniło; dotyka płotków na wewnętrznych podwórkach, do których nikt, poza mieszkańcami, nie ma dostępu. Smakować miejsca, opisywane w książkach można tylko wtedy, gdy się z nich pochodzi.

Na szczęście dla mnie, pewnego dnia na rynku literatury fantastycznej wyrósł Jakub Ćwiek, urodzony co prawda w Opolu i przez dłuższy czas zamieszkały w Głuchołazach, ale - jak się okazało - człowiek drogi, która zawiodła go na czarny Śląsk, by ten mógł stać się scenerią dla kilku powieści. Właściwie to czytałam z tej półki dwie.

Akcja pierwszej, Ciemność płonie, rozgrywa się praktycznie w całości na dworcu w Katowicach, a więc w miejscu, które dziś praktycznie już nie istnieje. Specjalnie nie piszę, że na starym dworcu, ponieważ w centrum Katowic, nieopodal obecnego węzła kolejowego, stoi stary dworzec, gdzie pociągi zatrzymywały się na przełomie XIX i XX w. Piękny, monumentalny budynek, z tego, co wiem, w rękach prywatnych. Stoi więc i niszczeje, nikomu do niczego niepotrzebny, aż się serce kraje. Można by go znakomicie wykorzystać, jest bardzo nastrojowy. Cóż... potrzeba do tego sporo prawych środków płatniczych.
W miejscu tego nowszego starego dworca wybudowano nowy, dostosowany do obsługi osób niepełnosprawnych, umożliwiający spędzenie jakoś czasu, potrzebnego na przesiadanie się z jednego pociągu do drugiego, które nie zawsze następuje błyskawicznie. Prawdopodobnie bardziej nowoczesny, czystszy i elegancki. Ale ja znakomicie znałam każdy kąt tamtego, jego paskudnie śmierdzące zaułki, estakadę (w Katowicach zawsze umawiało się w dwóch miejscach: pod zegarem, czyli u wejścia głównego stacji kolejowej albo koło żaby - naprzeciw zejścia z estakady dworcowej), odrapane kioski z gazetami, żarciem i badziewiem, stałych bywalców dworcowego baru (to raczej z widzenia).
Ponieważ całe dzieciństwo i młodość spędziłam w Katowicach (choć się w nich nie urodziłam), czuję, że to właśnie jest moje miejsce na ziemi. Znam tam różne dziwne przejścia i z prawdziwą przyjemnością podążałam za bohaterami powieści Ciemność płonie.

Ostatnio, po jakimś już czasie od wydania, kupiłam sobie Dreszcz Ćwieka i właśnie finiszuję. Tym razem akcja rozgrywa się w kilku miejscach. Odrobinę w centrum Krakowa (to każdy widział, więc dość łatwo ogarnąć), a większość w Katowicach na osiedlu Tysiąclecia (zwanym pieszczotliwie przez mieszkańców Tauzenem) i w centrum, a także w Chorzowie i w drodze pomiędzy.
Więc znów przemykam przejściami podziemnymi pod dworcem, jeżdżę tramwajem na trasie centrum - Tauzen - Chorzów (w realu nie robiłam tego od lat), siedzę na trawniku przed blokiem na Tysiącleciu, gdzie mieszkało bardzo wielu moich znajomych, uśmiecham się do Żyrafy przed ZOO, mijam AKS, w którym czasem robię zakupy czy Wesołe Misteczko.
Dużo też mówi się gwarą, która brzmi wokół mnie na co dzień.
I fajne to.
Lubię.

PS Znalazłam też dwa błędy. W Chorzowie przy USC mamy Plac Hutników, a w książce redaktor przeoczył pomyłkę i powstał Plac Hutnika. Wspomina się również o ulicy Telewizyjnej (wiadomo, pod wieżą), która w rzeczywistości mieści się w granicach administracyjnych Katowic, a w powieści występuje w Chorzowie.
No i jeszcze jedno. Żaden, absolutnie żaden Ślązak nie powie sztygar. To je sztajger!


Linka do Mikołajka nie będzie. Bo nie. Sami sobie znajdźcie. 
Dla ułatwienia podam, że znajduje się między notką 1228 a 1229.