1285

Psę udało się nam na noc u kogoś umieścić. Niestety nie było szans na pozostawienie jej w domu, bo Zocha odkorkowała emocjonalnie. Zdążyliśmy w ostatniej chwili. Ona niby taka dziarska, ale jak coś się dzieje, to reaguje paniką i robi się agresywna.

Karol po prostu zniknął w szafie. Edek usiłował zbadać zjawisko. Było ciężko, bo psa z przyjaźni do świata goniła go po pokoju (włączając meble) i nie miał szans na spokojne obwąchanie. Prywatnie uważam, że Edek akurat cieszyłby się z tego towarzystwa, bo sunia była młodziutka i chętna do zabawy, a on może szaleć godzinami. Zdążyła opluć nam wszystkie lustra (wyraźnie nie znała zjawiska, bo wpadała na nie), zadeptać dokumentnie łazienkę, wyżreć karmę i złapać za serce.

O szóstej rano zadzwoniła koleżanka Zuzi, która zaopiekowała się psą w porze nocnej i kazała natychmiast ją odebrać. W związku z powyższym nic nie zdążyłyśmy załatwić. U nas w domu nie ma drzwi (tylko do łazienki) i nie da się zwierząt od siebie odizolować, żeby mogły przywyknąć. Na pewno pisałam (choć nie pamiętam) o czasach, gdy do domu sprowadził się Edzio. Było naprawdę ciężko, musieliśmy skorzystać z pomocy behawiorysty, a niewiele później odeszła Tusieńka i nie dam głowy, że to było bez związku.

W każdym razie piesa wylądowała w schronie. Okropne, paskudne przeżycie. Nie nadaję się do tego.

Chorzowskie schronisko nie przyjmuje psów od osób prywatnych. Musiałam wezwać straż miejską, która przyjechała po godzinie, bo dyspozytor się pomylił i wysłał ich do mnie pod dom zamiast pod schron, gdzie sterczałam. Na szczęście w samochodzie, bo zimno jak cholera. Więc puściłyśmy sobie ogrzewanie, psa się wyciszyła i zasnęła na tylnym siedzeniu. Zuzia nie wytrzymała ciśnienia i z płaczem uciekła do domu. Biedne dziecko.
Więc przyjechali, stanęli koło mnie i pracownik psa odebrał. Ja wiem, że to na pewno ma jakieś wytłumaczenie. I gdybym wiedziała, wezwałabym ich w nocy.
A humor mam zwalony na kilka dni co najmniej.