1283

A co ja teraz czytam? Owszem, zdolność wykonywania tej czynności powróciła na szczęście. Nałogowo, czyli wszystko w normie. Treść czytanej publikacji jest przypadkowo jedynie zbieżna z wytwarzanymi, ale mi pomaga poniekąd. Wytwarzane bowiem wynikają z faktu coraz słabszej tolerancji alkoholu, który rozmiękcza mi wolę. Na trzeźwo bowiem uciekłabym z krzykiem. Tymczasem naturalna odporność mi spadła i masz babo placek. Rzeźbię.

Czytam otóż Nieśmiertelność autorstwa profesora Andrzeja Szczeklika (pięknie wydaną przez Znak). Niesłychanie wzruszająca książka, pobudza do myślenia. Dawkuję ją sobie z umiarem i sądzę, że na pierwszym czytaniu się nie skończy.
Nieżyjący od niedawna profesor był twórcą i kierownikiem II Katedry Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, rektorem Akademii Medycznej w Krakowie, która przekształcił w Collegium Medicum UJ. Wielokrotnie nagradzany i honorowany doktoratami honoris causa, łączył eseistykę z filozofią medycyny. A przy tym znano go z improwizowanych występów w Piwnicy pod Baranami (gdzie grywał na pianinie).

Wstęp do Nieśmiertelności napisał Andrzej Wajda. Do wcześniejszej książki profesora, Katharsis, Czesław Miłosz. Nie omieszkała się na ten temat wypowiedzieć Wisława Szymborska. I sądzę, że to wystarczająca rekomendacja. Ja (czyli nikt) to tylko tak... No, zachęcam. Szczególnie w dobie powszechnego zbydlęcenia.

Skądinąd wiem, że mój prywatny ojciec zamówił już w księgarni także Katharsis i trzecią książkę tego samego autora - Kore. Szykuję się.
Co mi przypomniało lata szczenięce, kiedy, jako najsłabsze ogniwo łańcucha, musiałam zawsze czekać, aż książki zostaną przetrawione przez protoplastów, nim mogłam się do nich dorwać osobiście. No pewnie, że podkradałam. Miałam swój tajny schowek pod łóżkiem. Do dziś nie wiem, czy nie odbierali, bo go nie znali, czy też po cichu kształtowali w ten sposób moją wrażliwość czytelniczą, zakładając, że sami mogą trochę poczekać. Niemniej awanturowali się niezwykle malowniczo.

Tak. Czytaliśmy przy posiłkach. Mama od czasu do czasu zbierała się w sobie, urządzając karczemne awantury z tego powodu. Po czym sama przepadała całkowicie z jakąś książką, będąc nikczemnie wykpiwaną, co znosiła nadzwyczaj godnie. Niezwykłym wprost zdarzeniem jest fakt, że Zuzanna nie została zarażona tym bakcylem. Nie potrafię tego zrozumieć i po cichu bardzo, BARDZO jej współczuję. Biedne dziecko.