1427

Jeszcze o języku, ale tym razem ogólnie.

Moja babcia, ta od odlotowego pogrzebu, wieloletnia nauczycielka, zwykła była mawiać, że poloniści mają problem. Albowiem każdemu nauczycielowi zależy, żeby uczeń jego przedmiot znał. Poloniście natomiast - dodatkowo - żeby kochał. Babcia wiedziała, co mówi. W końcu latami tłukła do tępych łbów deklinacje, koniugacje i wszelakie interpretacje.

Jak samo Państwo widzi, ja tam różne rzeczy mam w genach. I od tego się nie da uwolnić. Babcia filolog, ojciec prawnik. I to nie zmienia wcale obszaru zainteresowań, tylko go poszerza. Uczyła mnie babcia w ludzkim się porozumiewać (prawidłowo), oprócz tego po francusku (o ja niebożątko). W rodzinie panowała opinia, że panienki z dobrego domu z fortepianem MUSZĄ po francusku. Mówić, wy świnie!

Fortepianu nie mieliśmy, bo się nie mieścił. Oboje rodzice grali, było więc pianino. Jakoś tak wkrótce po moim urodzeniu doszli do wniosku, że nie będą powielali schematu katowania progenitury gamami i sprzedali. Nie mogę im tego wybaczyć. Pewnie się nie chcą przyznać, że znudziło im się ścieranie kurzu ze słonia. Leniwe to takie. Albo i też przepili. Do tego to dopiero się nie przyznają. Wiadomo.

Więc skoro nie na tym pianinie, to przynajmniej po francusku. Normalnie cała Polska na tajnych kompletach łupała po angielsku, a ja po francusku. Ironia losu. Dostawszy się do renomowanego ogólniaka otrzymałam w promocji drugi (obok rosyjskiego) język obcy, oczywiście angielski. Wszyscy, WSZYSCY! odmieniali już to be or not to be. A ja ni. Bardzo byłam wdzięczna. Dzięki staraniom protoplastów (oraz własnym) żadnego z tych języków nie znam w stopniu zadowalającym.

Tymczasem ojciec rodzony do kołyski, zamiast o misiach, śpiewał mi Marsz Pierwszej Brygady. Tudzież inne pieśni patriotyczne. A że umysł dziecięcy jest chłonny, to do dziś mogę na wszelkich defiladach popinkalać w pierwszym rzędzie z pieśnią na ustach. Gdzieś tam z mroków umysłu mi wypełza. Nawet hymnu państwowego znam dość sporo zwrotek. Konkretnie to sześć, bo zgodnie z rękopisem Wybickiego. Najulubieńszą zwrotką ojca zawsze była czwarta. I nie mam na myśli obecnej, oficjalnej czwartej. Aczkolwiek mam uzasadnioną watpliwość co do słowa zgoda. Ja tam wiem, że tam była wolność. Ojciec mnie nauczył.

I. I nie ma się co dziwić, że mi skrzypi. W ucho mnie źga. Strzela między zwojami.
Bo mnie wpajano od kołyski, że język ojczysty się KOCHA. I szanuje. A kto szanuje, ten dba. To ja dbam. Staram się nie śmiecić. W butach zabłoconych nie wchodzę. Się nie szarogęszę.
I za cholerę nie mogę zrozumieć, że inni tak nie mają.
Może im śpiewano o misiach?