1428

Ledwie Was na jeden dzień z oka spuszczę, a tu już mi ktoś laurkę napisał. No proszę...
Nieeee, spokojnie. Wiem, że Was uprzedził, że chciałyście, a tu taki zonk. Otóż NIC NIE SZKODZI. Śmiało piszcie, śmiało. Dla mnie nie jest najważniejsze, że ktoś pierwszy dobiegł do mety. Równie przyjemna jest osoba, która do tej mety dobiega wielokrotnie. Na ten przykład - raz w tygodniu.

Pragnę także podkreślić, że ogólnie zadbana jestem. Chwilę przed pojawieniem się laurki umiliła mi bowiem dorenka (pewnie się zwiedziała i chciała jednak to pierwsze miejsce...), dzwoniąc o północy z informacją, że nie potrafi rozmawiać przez telefon. Już o pierwszej piętnaście doszłyśmy do wniosku, że bardzo przyzwoicie ma rozwiniętą tę nieumiejętność. I w zasadzie wcale nie chciało nam się kończyć, lecz rozsądek zwyciężył. I budzik, nastawiony na siódmą.

Poza tym, gdy prezes wyjeżdża, ubarwiam sobie życie, jak potrafię. Na przykład jem w łóżku. Szczególnie rzeczy rozgłośnie trzeszczące i kruszliwe. Bo on mi nie pozwala. Kiedyś, tak koło drugiej, groził mi siekierą i odebrał paluszki. Przy tym wypowiadał się dość burzliwie, używając licznych wyrazów dźwiękonaśladowczych, wśród których przodowało słowo chrup. Chrup, chrup, chrup. CHRUUUUP!!! Z wiekiem robi się coraz bardziej nerwowy. Ja nie wiem...

Nie mam pomysłu, co zrobić z choinką. W zasadzie mogę ją rozebrać, ale brak mi konceptu na jej dalsze losy. Bo ona ma korzenie. I to chyba rzeczywiście, gdyż nadal trzyma się znakomicie. W opozycji do większości naszych choinek, które korzenie miały prawie. A prawie, to tego. I teraz te korzenie to ją predystynują do zasadzenia przed domem. Ale w styczniu?! Niby pogoda sprzyjająca, jednak mimo wszystko wątpię, czy się przyjmie. Poza tym prezes dziwnie się zachowuje, kiedy sugeruję mu pracę kilofem na świeżym powietrzu. (Nie, nie da się łopatą, sprawdzilim). A człowiek dba. Żeby ruchu zażył, dotlenił się. Jakie to niewdzięczne.
No to stoi ta choinka i mnie natycha. Proces jest ciagły. Finał nie nastąpił. Przyjmę porady.

Niestety muszę wyleźć na zewnątrz. Na ten przykład do apteki. Gdyż wczoraj odwiedziłyśmy z córką mą jednorodną alergologa i mam zlecenie na wydanie większej gotówki. Nie zapominajmy też o diagnozie, którą uwielbiam pasjami. Mianowicie: to się unormuje po dziecku. Fanfary.
Pani doktor zreflektowała się nieco, przygnieciona moim przyciężkim spojrzeniem. I słodko zaproponowała, żeby się progenitura nie spieszyła z tą ciążą. Tym samym niejako zakłócając proces ozdrowieńczy.

Idę. Idę, cholera. Ożesz, jak mi się nie chce!!!