1452

Natchnęła mnie Chuda swą barwną opowieścią o traktowaniu położnic i ich nowonarodzonych dzieci w państwie należącym do Unii Europejskiej w roku 2014. Natchnęła do tego stopnia, że postanowiłam opisać, jak traktowano te osoby w zaściankowej Polsce tuż po eksplozji dzikiego kapitalizmu, równo dwadzieścia lat temu. A także pokusić się o pewne wnioski.

Mam mało doświadczenia, gdyż sprowadzilam na świat tylko jedną istotę. Mamy wielodzietne mogłyby zapewne napisać książkę. Niemniej uważam, że skoro raz mi się udało, to jednak mam coś do powiedzenia. I powiem. Niech mnie ktoś powstrzyma! Nie widzę chętnych, hehe. Brawo - słuszny wybór.

Otóż Drogie Młode Mamy (do Was się przede wszystkim, acz nie tylko, zwracam)! Rozpocznę od tego, że bardzo, bardzo Wam współczuję. Wijecie gniazda w trudnych czasach. Mam tu na myśli ciśnienie oraz obieg informacji, przed którym praktycznie nie można się uchronić. Wymagania, które obecnie stawia się kobietom, są tak wyśrubowane, że przechodzi ludzkie pojęcie. Czytałam niedawno wpis Bajki, choć nie przypominam sobie czy na Radzieckim termosie, czy na fejsie, o tym, co miałaby ochotę zjeść, lecz nie zje, bo jest w ciąży. A chciałam podkreślić, że nie dopominała się jakoś szczególnie o pół litra czystej wódki. Raczej o dania, których nie podejrzewałabym o wrodzone zło. No, może poza sushi, bo surowe, więc nawet dla laika, którym przecież jestem, potencjalnie niebezpieczne. Ale wędzony ser?!

Dwadzieścia lat temu nikt nic nie mówił na temat dozwolonych pokarmów. Człowiek kierował się własną wiedzą o świecie i rozsądkiem. Choć z tym drugim bywa gorzej, bo pamiętam, że nażarlam się kiedyś czereśni w ilościach hurtowych (uwielbiam) i tak mnie wzdęło, że mało nie powiłam wcześniaka drogą wielkiego wybuchu. Jadłam więc wszystko, prócz mięsa, bo mi dziecko nie pozwalało. Do dziś zresztą ma problemy z trawieniem padliny, czyli wszystko uzasadnione. I żyłam. Ona też żyła. Ma się znakomicie i robi burdel w swoim pokoju do dziś, a czasami nawet drze japę i to wcale nie w jakiejś wydzielonej do tego celu przestrzeni. Owszem, ma alergię. Głównie na roztocza - watpię, by wpłynął na to wędzony ser.

USG robiono mi trzy razy, a i tak bez sensu, bo to była zaawansowana pikseloza. Za pierwszy razem tak głęboko (zaawansowana), że lekarz - podkreślmy: specjalista w tej dziedzinie, aparaty do USG nie leżały na ulicy - zniechęcony oglądaniem wszelkich moich podrobów, zapytał w końcu, po co przyszłam (a był to chyba dziesiąty tydzień).
- Istnieje podejrzenie, że jestem w ciąży - poinformowałam nieśmiało (testów ciążowych też naonczas nie widywałam, a pani doktor, która badała mnie i skierowała na to USG miesiąc wcześniej, wyznała jedynie, że za wcześnie na potwierdzanie - może tylko wykluczyć choroby).
Lekarz tak się skupił, że mu żyła wyszła na skroni.
- JEST! - wykrzyknął, upolowawszy mikroskopijną kuleczkę, która usadowiła się dość niefortunnie, bo nie lubiła występować publicznie, co jej pozostało do dnia dzisiejszego.

Ostatnie USG wystąpiło w dziewiątym miesiącu i, o dziwo, potwierdziło płeć dziecka, które było uprzejme ustawić się rozkrokiem wprost ku głowicy. Tym samym zdjęło potworny ciężar z barków potencjalnej babci, która przebywała poza granicami Polski w państwie Skrajnej Histerii, wyrosłej na żyznym poletku mego uporu, wynikającego z pewności, że powiję podwójnego iksa. (Takie tam gnioty z półki: nie możesz się uprzedzać - co nie mogę, jak wiem). Skąd wiedziałam? Wzruszam ramionami. Wiedziałam. Do dziś chętnie apeluję, żeby mi ktoś czegoś zabronił.

Oszczędzę Wam, naprawdę, opisu porodu. Nie ma co zniechęcać ewentualnych prokreacjonistów. Stek. Nadmienię jedynie, że zapomniano mnie posłać na badania dotyczące nosicielstwa wirusowego zapalenia wątroby, więc o mało nie wylądowałam na septyku, gdzie w owym czasie rodziły bezdomne, cyganki i prostytutki, które nie robiły w życiu żadnych badań, więc personel medyczny na oddział wchodził w gumowych kombinezonach. Udało mi się, że tak powiem - rzutem na taśmę. A podkreślam, że ciąża była jedynym okresem w moim życiu, gdy postępowałam dorośle i bardzo systematycznie. Rzuciłam palenie, nie piłam nawet piwa bezalkoholowego, szanowałam się i badałam z godnym podziwu uporem. Dziś całkowicie niezrozumiałym, bo mamy przekręt w drugą stronę.

Rok 1994 wsławił się tym, że na salony wkroczyła akcja Rodzić po ludzku. Nie znam Lucka, jak słowo daję, w każdym razie stwierdzam, że na pewno nie był z mojej galaktyki. Jedyny plus to taki, że wniósł tzw. rooming, czyli dzieci były przy matkach. Oczywiście wszystkie położne darły się na mnie, że mam nie leżeć z dzieckiem w łóżku (a gdzie? w łazience?). I wierzcie mi, Młode i Przyszłe Mamy, że nie wiecie, co to znaczy niemiły personel. I szkodliwy.

Miałam 21 lat, urodziłam pierwsze dziecko. Położnych laktacyjnych nie było. Wpadła przelotem jakaś pracownica i powiedziała mi: o, tak se pierś przytrzymaj. Koniec szkolenia. Resztę odbyłyśmy we dwie - płacząc. Zuzia z głodu i niemożności (nieumiejętności), a ja z jej głodu i niemożności (nieumiejętności) nas obu. Z brodawek został mi kotlet siekany, co nikogo nie obeszło. Nikt mi nie pomógł, nie poradził, co robić. W sumie mogę powiedzieć, że wykarmiłam to dziecko własną krwią, co może nie jest apetyczne, ale w cholerę prawdziwe. Po każdym karmieniu, czyli jakiś pierdyliard razy dziennie, całe prześcieradło na łóżku miałam zrolowane. Palcami od stóp. Z bólu. Ale karmiłam wytrwale w przekonaniu, że to potrzebne dziecku. Potem się zagoiło, zahartowało i już szło. Do dziecka nie mam żalu. Do siebie też nie. Do jebanej służby zdrowia... sporo.

Nadal oszczędzam Wam opisu komplikacji porodowych i poporodowych, które spowodowały, że wykarmiłam dziecko również antybiotykiem. Do dziś nie wiem, czy nie był szkodliwy. I może dobrze. Żyje, nie? Móżdżek całkiem nieźle przewodzi impulsy elektryczne. Więc nie jest źle. Twarde.
Oczywiście pojawiły się dziwne stolce, więc pielęgniarki na mnie krzyczały, że to moja wina. (Krzyczały też, że zużywa za dużo pieluch). Miało być rodzić po ludzku, nie? A nie opiekować się po ludzku. W sumie trafił mi sie fart, bo leżałam w sali z dziewczyną, która była w szkole położnych. Naonczas na praktyce w tym szpitalu było mnóstwo jej koleżanek - całkowicie niedoświadczonych i pozbawionych elementarnej wiedzy, ale wciąż jeszcze życzliwych i niezepsutych. Były trochę pomocne. Przynajmniej miłe i podtrzymujące na duchu. Oraz bezlitosne dla mojej rany ciętej w miejscu niewymownym, przez opowiadanie licznych niecenzuralnych dowcipów.

Każda zmiana pielęgniarek, stwierdzając kupy niepasujące do opisu podręcznikowego, eliminowała mi coś z diety, nie konsultując się z nikim i nie podając wiadomości dalej. Skończyłam jak koń, na suchym chlebie i wodzie. Trudno mieć do mnie pretensje - byłam młoda i wierzyłam, że wiedzą, co mówią. Sytuację uratowała położna, do której chodziłam na szkołę rodzenia. Wysłuchawszy mego żalu z półeczki kupowo - dietowej, złapała się za głowę, poleciała po torebkę, z której wyciągnęła osobistą bułę śniadaniową, odpakowała i wcisnęła mi w półotwarte usta.
- Jedz! - wrzasnęła. - Głodowe stolce, psiakrew! Co za idiotki.

W szpitalu grzejniki szły pełną parą, powietrze było suche jak pustynia Gobi i Zuzi wysychała śluzówka. Sama wpadłam na pomysł, żeby wieszać na kaloryferze (zapomnijcie o pokrętłach regulacyjnych) mokry ręcznik. To jednak niewiele pomogło. Dziecko się zatykało, co jeszcze bardziej utrudniało mu jedzenie. Nieśmiało poskarżyłam się położnej noworodkowej na ten zapchany nosek. Bez słowa zabrała mi malucha i zniknęła. Przyniosła odetkanego.

Jakież było moje zdziwienie, gdy - powróciwszy z toalety (na końcu korytarza, żadne tam łazienki w pokojach) - zastałam moje jedyne szczęście skąpane we krwi. Kichnęła... Muszę przyznać, że ten jeden, jedyny raz nie wytrzymałam (a w szpitalu byłam naprawdę długo i wyszłam na własne żądanie) i doniosłam pediatrze. Okazało się, że położnej się nie chciało zakroplić dziecku noska solą fizjologiczną i ściagnąć tego specjalną gruszką, bo jej to przeszkadzało w piciu kawy. W związku z powyższym poradziła sobie za pomocą... cewnika. I rozdarła małej błonę śluzową w nosie.

Wciąż oszczędzam Wam opisu tego, co robiono ze mną. Dwadzieścia lat minęło, nie ma co do tego wracać. W każdym razie pewnego dnia przyszedł do mnie stażysta. Zamknął za sobą drzwi i scenicznym szeptem poradził:
- Niech się pani wypisze. I tak w niczym już pani nie pomożemy, a mała jest cudem (!) zdrowa. Jeśli tu pani zostanie, za chwilę to się źle skończy.
Nie namyślałam się wiele i opuściłyśmy ów cudowny (wzorcowy, co chciałam podkreślić, jeden z pierwszych, które miały piłkę - choć nie dla ciężarnych) przybytek. Ta desperacka decyzja przypuszczalnie wiele wniosła w późniejszy rozwój dziecka.

I nie ma się co dziwić, że zakończyłam swoją macierzyńską karierę na tym pojedynczym przypadku. Przysięgłam też sobie, że choćbym miała zarobić na to prostytucją, moja córka będzie rodzić W GODNYCH WARUNKACH. I przypilnuję tego, choćbym miała zdechnąć. Kontrola najwyższą formą zaufania.

Szacunek. To jest to słowo, które ciśnie mi się stale na usta. Terror laktacyjny czy dokarmieniowy, znieczulenia, cesarki czy porody naturalne oraz wszystko, co budzi spory - ma należeć do grupy: wybór matki. Chce karmić? Pomóżmy. Nie chce? Uszanujmy. Chce rodzić z doulą? Dać szansę. Jest przerażona i nie wyobraża sobie, że da radę urodzić? Tnijmy. Boi się bólu? Znieczulać.
I zapewniać intymność. To najważniejsze.
Jak sobie przypomnę siebie, obolałą i przerażoną, stojącą w gabinecie lekarskim z gołą dupą, z krwią cieknącą po nogach, bo nikt nie podał mi podkładu, w tłumie (!) obcych ludzi, którzy umawiali się na imprezę po południu, to płakać mi się chce. Owszem, nad sobą. Nikt mnie nie obronił przed tym poniżeniem, a sama nie potrafiłam. Wtedy nie potrafiłam. Teraz? Niech ktoś spróbuje naruszyć moją prywatność, a uzyska odpowiedź. Niech ktoś spróbuje zrobić coś takiego mojej córce, a nie uzyska już więcej żadnej odpowiedzi. Mam pistolet i łopatę - nikt po tobie nie zapłacze.

Koszmar i trauma. A nadal uważam, że Wam, Drogie Młode (lub niemłode, ale początkujące) Mamy, jest trudniej. Żyjecie w świecie oczekiwań, lęków, ciśnienia, burzy i naporu ze wszystkich stron. A najgorsza jest Wasza wiedza i głęboka świadomość. I ten cholerny internet.

Najlepsze, co mi się trafiło, to ta położna od bułki. Do dziś pamietam, że miała na imię Małgosia i sama była mamą dwóch uroczych, naówczas maleńkich dziewczynek. Jestem jej za to wdzięczna (znaczy za pomoc, nie za fakt bycia matką) i nigdy nie zapomnę. Powiedziała mi najmądrzejszą rzecz, jaką słyszałam w całym moim macierzyńskim życiu.
Jeśli nastąpi jakaś trudna sytuacja, a zewsząd będą cię dochodziły sprzeczne porady, bądź też takie, które nie będą ci się podobały, zamknij oczy i zatkaj uszy. A potem zrób to, co sama uważasz za najlepsze. To twoje dziecko, ty jesteś jego mamą. I wiesz najlepiej, co dla niego dobre.
Dziękuję, Małgosiu. Całe życie postępowałam według Twojej rady. I znakomicie na tym wychodziłam. Czego i Wam życzę.


Postscriuptum
Jedyną osobą, która wchodziła do sal dla położnic bez pukania, w nieustalonych porach i na bezczela, był ksiądz. Nie obchodziło go zupełnie, że mam prawo być bez majtek, karmić, myć się przy umywalce w kącie lub np. spać. On miał posługę kapłańską do wykonania.
Jak zapewne się domyślacie, do mojej sali wszedł dwukrotnie. Raz, bo oniemiałam. I drugi, gdy wyszedł szybciej niż wszedł. Moje dziecko żyło potem w grzechu pół roku. Żałuję, że tak krótko. Żałuję, że w ogóle dałam z niej tego szatana wypędzić.

Choć nie mam pewności, że skutecznie. Prawda, córeczko? I dobrze. Nie daj sobie w kaszę dmuchać!