1411

Nie mam przesadnych trudności z pozyskiwaniem tematów do pisania. Pomijając oczywistą umiejętność gadania o niczym w nieskończoność, robienia z igły wideł czy lania wody, ma się rozumieć. To mam opanowane do perfekcji, czego dowód znajdziemy w notce 1410. Wystarczający, jak podejrzewam. Poza tym życie co chwilę przynosi mi jakieś atrakcje, więc luz. Na przykład dzisiaj.

Obecnie będzie przerwa na reklamę.

Bo ten komputer to został podniesiony, ale zegar sfiksował. Oczywiście prezes, który już się wszak wysilił, nie miał w planie pocić się po raz wtóry. Przesz nie będę płakać z powodu zegara, bo mi się wymydli. Ale to wkurzające jest.
Pomyślałam, pomyślałam i napisałam mail do Oisaja, gdyż jest on znanym powszechnie dobrym człowiekiem i kobiecie w potrzebie nie odmówi, kijek poda, jak ją w bagno wciąga. Coś ją wciaga, ma się rozumieć, a nie Oisaj.

I co powiecie? Znalazł problem. Zdalnie. I nawet poinstruował, jak rozwiązać. Dobry człowiek, nie ma to tamto. W związku ze związkiem, teraz ta przerwa na reklamę. Oisaj prowadzi bardzo fajny blog o książkach, który nazywa się Tramwaj nr 4. Ponieważ jest nie tylko dużym czytelnikiem, ale i tatą, to recenzuje tam pozycje i dla większych, i dla małych. O Oisaju pisałam już na MbLu. Nie tylko my, czyli tzw. CIAŁO, go doceniamy, ludzkość takoż - otrzymał bowiem nagrodę eBuka 2013 dla najlepszego bloga książkowego. I nawet można tam sobie Oisaja obejrzeć, a także posłuchać. Bo ostatnio ma wrzutki filmowe.

Oisaj jest współautorem Macierzyństwa bez lukru 3 i wypowiada się na ważki temat: czy dzieci powinny być nam wdzięczne. W dodatku w parze z Matką Sanepid. (Bezwzględnie powinny, nie ma to tamto - przyp. autorki). Bardzo zgrabnie się wypowiada, co chciałabym podkreślić. Świetnie się bawiliśmy, redagując ten tekst. Pewnie również dlatego, że Oisaj jest po prostu... sympatyczny. Gdyby mu gdzieś wystawał guzik Lubię to, ja bym nacisnęła. Polecam Wam więc blog Tramwaj nr 4 - ze serca.

Koniec bloku reklamowego.

Zegarek w laptoku hula jak ta lala, zrobiłam więc na obiad kurczę z suszonymi śliwkami i nad podziw mi wyszło. Zwłaszcza w aspekcie premierowym. W takich sytuacjach nigdy nie wiemy, co to będzie. A tu proszę. Niespodzianka. I sernik upiekłam, bo po świętach tato nagle zaczął dopominać się powtórki (a mama, na moje dictum, że sernik ten ma się najlepiej, gdy wychodzi z lodówki, odparła: nie zdążyłam włożyć).

No i wisienka na torcie. Będąc kobietą w wieku postbalzakowskim dowiedzieć się, że jest się obiektem westchnień znacznie młodszego człowieka pci całkowicie przeciwnej - bezcenne. Młodzieńcze... you made my day! W dodatku bez namalowanej urody. Słodkie, nie?
Chwilowo zamilkł, może czuje się zawstydzony bezpardonowym atakiem na mą dziewiczą świeżość, hehehe. Jednakowoż obiecuję sobie jeszcze wiele atrakcji. Nieźle się zaczyna ten rok.