1590

Obserwuję u siebie przerażający objaw. Otóż dziwi mnie ludzka przyzwoitość. Czyżby zdziczenie obyczajów poszło tak daleko, że nawet ja (JA!) przestałam wierzyć w kulturę osobistą i rzetelność?!

Kupiłam sobie na Allegro szpileczki*. Bardzo ładne. Kolor określiłabym jako głęboki, ciemny błękit, do tego satyna, kokardki, te sprawy. Urocze. Kolejny kamyczek do fabrycznego ogródka. Zapłaciłam naprawdę niewiele - tyle można stracić, z głodu byśmy nie pomarli.
Przesyłka przybyła nadzwyczaj szybko. Pantofelki w realu okazały się jeszcze ładniejsze niż na zdjęciu. Już miałam zacząć się cieszyć z pysznie zrobionego interesu, ale postanowiłam przymierzyć. I kompletny szok. Buty zupełnie nie nadają się do noszenia - owszem, są miękkie i wygodne, ale mają jakąś dziwną wadę konstrukcyjną: nie trzymają się na stopie.
Po naszymu: ślatujo.

Westchnęłam, usiadłam do komputera i w grzecznej formie opisałam problem, wnioskując o zwrot pieniędzy zarówno za przedmiot, jak i przesyłkę w obie strony, ponieważ postanowiłam nieudany zakup zwrócić sprzedającej. I co? W ciągu 5. minut otrzymałam odpowiedź, żebym nie robiła sobie kłopotu, zostawiła buty u siebie, a odesłała jedynie paragon, na podstawie którego sprzedająca wniesie o zwrot prowizji z powodu reklamacji. A ona przeleje mi całość pieniędzy na konto.
Jakkolwiek nie byłoby to postępowanie w moim stylu - jednak mnie zatkało.

Dokąd dążysz, świecie, skoro taki człowiek, jak ja, nie uważa tej sytuacji za oczywistą?



* Ale weźcie przestańcie, dobra? Umawiamy się, że nie toczymy rozmów na temat powodów nabywania przeze mnie setnej pary butów. Jeśli komuś aż tak to przeszkadza, niech myśli, że kompulsja.