1620

Zabawne. Ostatnio moje słowa mają nieomal moc sprawczą.

Wyszłam z tej pracy, bo już mi się naprawdę nie chciało. Szef wspomniał po południu, że chce bardzo ze mną rozmawiać, ale jutro. Jutro to jutro. Poszłam sobie. No, doooobra, kwadransik przed czasem. Przecież z tego się nie strzela. Oczywiście, że zadzwonił. ZAWSZE, gdy popełnię jakieś przestępstwo, to natychmiast wychodzi na jaw.
- Jesteś jeszcze? - zapytał.
- Nie - westchnęłam zgodnie z prawdą, bo i tak nie ma sensu kłamać. - Ale jestem w spożywczym koło fabryki, więc nie ma sprawy, wrócę.
- No co ty. Słuchaj, mówiłem, żebyś napisała pismo do dyrektora, żeby cię przyjął na stałe. I nie mam go.
- Napisałam. Nawet zaawizowałam się u pana sekretarki - wypuściłam jadowitą strzałę, bo mam wrażenie, że małpa zarządza jego czasem bez konsultacji. - Ale mnie nie zawołała. Pewnie nie było czasu. Niemniej jest gotowe.
- Aha - mruknął, gdyż wyraźnie pojął aluzję. - Ale zapomniałaś o wysłaniu streszczenia na alternatywne sympozjum.
- Bynajmniej. Przypomniałam o tym dzisiaj twórcy streszczenia i uzyskałam obietnicę, że jutro mi prześle.
- Czyli nie zapomniałaś?
- W życiu.
- Przypilnuj tego, co?
- Trzymam rękę na pulsie. Na wszystkich pulsach.
- Zauważyłem właśnie. Ale wiesz co? Chciałbym, żeby on wygłosił jednak dwa wykłady. Napisz do pani profesor maila o treści: szanowna pani profesor...
- Szefie?
- Tak?
- Pan wie, że ja umiem napisać pismo?
- No tak. Faktycznie. To napisz rano, co? Nie zapomnisz?
- Czy o czymś kiedyś zapomniałam?
- Nigdy. Ty wszystko pamiętasz.
- Czyli mamy ustalone. Ale ja bym jednak wróciła, jeśli pan jeszcze siedzi.
- Tak? A po co?
- Bo jutro napięty program, a jeśli pan ma teraz czas, to chętnie ustaliłabym, które wykłady pójdą na TYM sympozjum.
- Hmmmm... Muszę wyznać, że jestem nieprzygotowany...
- OK. W takim razie jutro. Ale wie pan co?
- No co?
- Musi pan napisać recenzję.
- Jaką znowu, do cholery?!
- Do "Wiadomości".
- Ale ja nie mam artykułu!
- Ma pan.
- Nie mam!
- Ma pan. Leży na skrajnej kupce po prawej stronie na pana biurku. Z moją adnotacją, dotyczącą terminu. Żółta karteczka. Sztywna koszulka.
- Nie mam! - zaszeleścił papierami. - Eeeee... mam. Wszystko pamiętasz, co?
- Do tego mnie pan zatrudnił.
- Burczysz na mnie?
- Burczę.
- Do tego cię zatrudniłem?
- Owszem.
- Skandal. Nikt na mnie nie burczy. Nawet żona.
Przemilczałam to taktownie. Westchnął.
- No tak... To dobrze, że burczysz. Przypilnujesz mnie jutro?
- Od rana. Nie opędzi się szef ode mnie.
- Całe szczęście. To jedź do domu, co?
- A mogę zrobić zakupy?
- Żarciki się ciebie trzymają - zaśmiał się. - Zrób, zrób. I nie zapomnij mnie przypilnować, żebym zaopiniował twoje podanie, że jesteś mi nie-od-zow-na.

Mam nadzieję, że zaopiniuje: podwyżka jest jej nie-od-zow-na.