1625

Ponieważ jesteśmy tu sobie w damskim gronie, a przynajmniej w przeważającej większości, pogadajmy o facetach. Panowie nie powinni traktować moich wynurzeń jako ataku - raczej przemyśleć i wziąć sobie do serca. Bo, wbrew pozorom, to będzie notka pełna życzliwości. Choć może nie głasków. Pozwolę sobie oczywiście na pewne generalizacje. Niemniej (i chciałabym to podkreślić z całą mocą) przedstawiam własny punkt widzenia. I proszę go uszanować. Nie mówię przecież, że w milczeniu.

Każda kobieta lubi czuć się atrakcyjna. Ba! Zaryzykuję twierdzenie, że każdy człowiek lubi czuć się atrakcyjny. Pożądany, akceptowany, budzący zainteresowanie i inne miłe emocje. Jednakowoż kota można zagłaskać na śmierć. W ten sposób pozytywne wibracje da się zamienić w coś odrzucającego. Naprawdę.

W fabryce otaczają mnie mężczyźni. Nie, oczywiście że nie pracuję w firmie budowlanej. Nie mówię przecież, że kobiet nie ma. Są. Nawet dużo. Ale tak się składa, że ja współpracuję głównie z facetami. Nie z wyboru przecież - w taki układ trafiłam. Nie, nie mogę tego zmienić. Są wszędzie - to moi szefowie, podwładni, koledzy. Nie mogę się wymiksować. Ale czasami uciekam w poszukiwaniu odrobiny estrogenu i lgnę do przysłowiowych spódniczek, jak kot do szynki.

Szefowie i pracownicy są całkowicie poza moim zasięgiem mentalnym. Nie będę analizowała tych relacji, ponieważ nie wyobrażam sobie, aby ewoluowały w stronę pozasłużbową. To prawda, że jestem osobą otwartą, łatwo nawiązuję kontakty i wchodzę w relacje (a przynajmniej otoczenie tak sądzi), jednak doświadczenie życiowe nauczyło mnie, by nie przekraczać pewnych granic, bo to się prędzej czy później zemści.
Z częścią szefów jestem po imieniu. Z pozostałą (czyli moim własnym i naczelnym) chyba nie chcę, choć - jeśli zaproponują - trudno mi będzie odmówić. Żartujemy, przekomarzamy się, ale dystans istnieje. Gdzieś w środku mnie.
Z pracownikami również się tykamy. Mogę z nimi poplotkować, opowiadamy sobie kawały, ale chronię swoją strefę prywatną i tak pozostanie. Tak wolę. Tak jest zdrowiej.

Osobną kategorią pozostają więc koledzy - między nami nie istnieją zależności służbowe. Lubię większość z nich. Są inteligentni, nawet błyskotliwi, otwarci i obdarzeni poczuciem humoru. Dystans, jeśli na początku istniał, zmalał zdecydowanie w bardzo krótkim czasie. Chadzamy razem zapalić, co rusz któryś do mnie wpada, służbowo lub pogadać, czasem ja odwiedzam ich. I tu zaczyna się problem. Ponieważ mężczyźni to w większości erotomani. GA-WĘ-DZIA-RZE.

Owszem - bardzo lubię czuć się atrakcyjna. Jest mi miło, kiedy okazują mi zainteresowanie, szukają pretekstu, żeby koło mnie stanąć lub usiąść, wpadają znienacka do mojego pokoju, żeby pobyć w aurze, zabawiają żartami. Akceptuję nawet te niby przypadkowe muśnięcia lub kiedy niektórzy obejmują mnie w pasie, szepcząc coś do ucha. Nawet jeśli to wszystko grubymi nićmi szyte. Ale jestem bardzo zmęczona wszechobecnym gawędziarskim erotyzmem, który wypada mi ze wszystkich szaf.

Nie należę do eterycznych panienek, które płoną rumieńcem na samą sugestię. Ale z uwagi na stężenie gawędziarstwa, zaczęłam zachowywać się identycznie wobec nich, bo tego się nie spodziewają i na to nie są przygotowani. Czyli udaje mi się uzyskać zamierzony efekt - chwilę błogosławionego spokoju. Szczególnie cennego w takie dni, jak dziś. Zaczynam się niepokoić, czy za kilka miesięcy nie będę rozpoczynała dnia od uszczypnięcia kogoś w tyłek. Albowiem, wierzcie lub nie, posuwam się ostatnio naprawdę daleko.

Pamiętacie kolegę ze słynnej szóstki, któremu w kluczowym momencie Wielkiego Wejścia Do Sali zaczął dzwonić telefon? Otóż ja go lubię. BARDZO go lubię. Jest wyluzowany, obdarzony ponadnormatywnym poczuciem humoru, całkowicie nienadęty, choć bardzo mądry. Często proszę go, żeby coś mi wytłumaczył, bo jest znakomitym fachowcem i znajduje dla mnie czas, mimo że grafik ma napięty. A potrafi trudne rzeczy wyłuszczyć krótko i wyjątkowo przystępnie, nie głaszcząc sobie przy tym ego ani przez chwilę. Niestety - gawędziarz.

I doszło do tego, że w chwili, gdy pochylał się nade mną, szepcząc komentarze, nienadające się do publikacji, wypaliłam prosto w nos:
- Słuchaj... Masz może w planie mnie stuknąć? To proponuję przejść do czynów, bo z tego gadania żadne z nas nie ma przyjemności.
Dzięki tej wiekopomnej wypowiedzi zyskałam dwa dni świętego spokoju. Nie, nie unikał mnie. Ale też nie komentował. I już się cieszyłam, że "załapało". Przedwcześnie.

To samo z Małym Piotrem. Wszyscy lubimy Małego Piotra, prawda? Naprawdę trudno go nie lubić. Jest po prostu uroczy. Dopóki mu jakaś klapka w mózgu nie zatrybi.
Kolega Kierownik Grupy Sześciu? To samo.
Mogłabym długo wymieniać. Wniosek zawsze ten sam.

I nie - nie jestem przeciwna flirtowaniu. Okazywanie zainteresowania jest naprawdę fajne i znakomicie się z tym czuję. Ale do pewnych granic. Bezustanne świntuszenie powoduje u mnie ból zawiasów w szczękach. Od ziewania z jednej i irytacji z drugiej strony.

Cienka linia.
Dość trudno ją wyznaczyć precyzyjnie.



Nie mrucz do mnie, człowieku. Podobam ci się? Uśmiechnij się, kiedy przechodzę, pogadaj, bądź miły, nawet powiedz mi o tym po ludzku - to kształtuje dzień. To mi robi na poczucie własnej wartości. Uskrzydla. Nastraja pozytywnie do całego świata. Jestem inteligentna i spostrzegawcza, słowo. Odbiorę ten sygnał. Może nawet odwzajemnię. 
Ale nie mrucz, nie dysz i nie gawędź, bo sprawiasz, że zaczynam... pożądać kobiet.