1594

Nie wiem, o której wczoraj skończyłam. Właściwie to nie skończyłam, bo mi miejsca zabrakło. Ale 99% rzeczy zniknęło z widoku.

Dziś Zuzia jeździ na szmacie. Gdy skończy, wędruję na górę i zabieram się po raz wtóry za swoje rzecz, zwłaszcza papierzyska. Trzeba odsiać wszystko, co starsze niż pięć lat, żeby się trochę rozluźniło, to i reszta jakoś wejdzie.
Został mi jeden regał. W sensie mebla. Nie bardzo wiedziałam, co z nim zrobić, więc poszłam do sąsiada i zaproponowałam, żeby go wstawić do niewiemjaktonazwać między naszymi mieszkaniami. Która to przestrzeń służy nam za graciarnię. Nawet się ucieszył i powiedział, że może pomóc. Całe szczęście, bo już się bałam, że zostanę z tym regałem i dupa. Tymczasem w sposób zaskakujący w niewiemjaktonazwać zrobi się porządek.

Boli mnie brzuch i to przed terminem. Cykl mi ostatnio szaleje. Nie w jakiś znaczący sposób, ot - jeden, dwa dni w różne strony. Ale dla osoby, której organizm chodzi jak w zegarku, to jest irytujące. Oczywiście w obecnej sytuacji przesunął mi się do tyłu, czym naturalnie uszczęśliwił mnie wielce.
W związku z powyższym wstałam dziś, zjadłam śniadanie, puściłam zmywarkę i dwie pralki, bo czym przysiadłam na chwilę z książką i tyle mnie państwo widzieli. Obudziłam się dwie godziny później. Dziecko sprzątało po cichu.

W zaistniałej sytuacji teraz dopiero nadszedł czas na kawę, a obiad to pewnie zaskoczy nas o 19. Nie, żebym się tym przejmowała. Tym bardziej progenitura.
Prezio dzwonił, że u rodziców jest tak cudownie i szkoda że musi jutro wyjechać i to zaraz po śniadaniu. Nawet się zastanawia, czy przypadkiem nie musi wracać już dziś. Albowiem czuje się, jakby zjadł 18 kilogramów ptasiego mleczka naraz. Znam ten klimat - teściowa karmi bez przerwy, a gdy nie karmi, to robi kawę lub piecze ciasto. Albo sprząta. I nie pozwala człowiekowi nawet drgnąć. To jest kochany, przemiły człowiek i mówię to zupełnie bez ironii. Ale rozumiem Prezia, bo kiedy tam jestem, to po dwóch dniach czuję się zagłaskana na śmierć.

Nie mogłam sobie darować, więc mruknęłam do telefonu:
- Ależ to twój dom rodzinny, czujesz się tak przecież jak ryba w wodzie.
- Dość mętnej - podsumował.

W każdym razie poinformował mnie, że wczoraj teść popłynął w historyjkach do tego stopnia, że Prezes się popłakał ze szczęścia. W związku z czym spodziewajcie się HISTORYJEK. Uwielbiam je. To jest folklor nad folklory, nie ogarniam normalnie. Nawet po 14. latach.
Co za szczęście, że nie mieszkamy za miedzą, bobym kogoś zabiła. A tak... luz.

Idę sprzątać.

Update.
Zapomniałam napisać, że kupiłam sobie przecudnej urody kubek termiczny i teraz będę jeździć do fabryki z latte o poranku. Jestem zachwycona tym pomysłem.
Proszę:

Niebieski. Ale trudno się było zdecydować.