1627

W pewnym sensie do tej notki natchnęła mnie Torebka na ramię. W pewnym sensie, bo jej komentarz był dość odległy, ale ludzkie myśli krążą dziwnymi ścieżkami. Szczególnie u kogoś z bruzdą.

Dygresyjka

Oisaj miał do mnie sprawę, więc zastukał na fejsie. Zapytał, wyjaśniłam, a on na to, że dziwne, że ja jakaś inna jestem. Toć tłumaczę od dawien dawna, że ja jakaś inna jestem! Czy Państwo byłoby łaskawe przyjąć to na wiarę? Po prostu... nie wiem, jak to wytłumaczyć i nazywam bruzdą, która się pojawiła w miejscu, gdzie każdy ma wypiętrzenie. Albo odwrotnie (znaczy ja mam wypiętrzenie, a ludzkość bruzdę, ale "bruzda" łatwiej wypowiedzieć niż "wypiętrzenie"). Wszystko jedno. Fakt faktem - impulsy elektryczne obiegają zupełnie inaczej. Skojarzenia mam od czapy na ten przykład. Może martuuha lepiej to wyjaśni. Drugi-tata mógłby również spróbować to wyjaśnić. Bo on też ma bruzdę (i dlatego druga-mama dostaje w naszym towarzystwie ataków duszności) albo nawet Aspergera. Może ja mam Aspergera?!

Koniec dygresyjki

A chciałabym nadmienić, że bruzda ciut utrudnia mi życie. Prowadzi do licznych zadziwień. Mało tego - chyba również do konfliktów. Nawet tak sobie myślę, że to moje przepraszanie też może wynikać z bruzdy. Z góry zakładam, że mój rozmówca idzie w lewo, a ja w prawo, więc bardzo przepraszam, nie chcąc go urazić. Ale ja przecież nie o tym. Bo nadal chodzi mi o mężczyzn (lubię).

Mianowicie: jak bardzo przeszkadza mi to gawędziarstwo, o którym pisałam TUTAJ? Otóż... nie bardzo. Czasem mnie to trochę irytuje (z zupełnie innego powodu, o czym później), ale nie biorę do siebie, a poza tym zwykle myślę o czymś innym (bruzda). Swoje odpowiedzi na ataki kolegów traktuję raczej jak rodzaj gry. Naszej codziennej planszówki.

Kompletnie nie mam problemów z asertywnością (w domu nazywaną osratywnością). Gdyby nadszedł moment, że poczułabym się źle, rozwiązałabym ten problem jednym zgrabnym cięciem. Nie, na nikogo bym się nie darła, żadnych wyzwisk ani scen, nic publicznie. Po prostu na stronie powiedziałabym jednemu czy drugiemu:
- Nie rób tego. Sprawiasz mi ból. Źle się z tym czuję.
O ile zakład, że zadziałałoby? Zawsze działa. Myślę, że to ten Sławetny Ton*.

Tymczasem warto przybliżyć, jak to się dzieje, że ja nie biorę do siebie. Otóż mam wieloletnie nawyki, które nie tak łatwo zmienić. O tych nawykach pisałam już wcześniej dość barwnie (nawet mnie samą to rozśmieszyło). W związku z powyższym, odruchowo nie biorę do siebie. Po prostu nie zakładam, że ktoś jest mną zainteresowany, bo to wydaje mi się dość mało prawdopodobne.

Oczywiście gdy się nad tym głębiej zastanowię, to dochodzę do wniosku, że jestem w końcu dorosłą kobietą (z dużym biustem), a na świecie bywa tak, że mężczyźni interesują się kobietami (na ten przykład z dużym biustem). I kiedy w kolejnym kroku od wizji dorosłej kobiety (z dużym biustem) odczepię "ja", to wpadam na trop, że być może jakiś dorosły facet interesuje się tą kobietą (z dużym biustem) z odczepionym "ja". Finalnie po dłuższej analizie, nieomalże matematycznej, wychodzi mi wynik, że jakiś facet może być zainteresowany znajomością ze mną i to niekoniecznie na płaszczyźnie intelektualnej. Trywializując: istnieje możliwość, że ktoś zwyczajnie chciałby mnie dmuchnąć**.

Ale ja na to potrzebuję sporo czasu. I to za każdym razem, kiedy, dajmy na to, ów czas mam i chce mi się zastanowić. To się nie dzieje automatycznie. Również, co ciekawe, automatycznie myśl ta nie przechodzi mi w regułę***. Każdy przypadek jest absolutnie i doskonale odosobniony****. Co to oznacza? Otóż ja nie biorę do siebie. Nigdy. Przepraszam, ale działanie mózgu jest sprawą wielce zagmatwaną i nie ogarniam.

Może inaczej. Właściwie to ja nawet zakładam, że ktoś może być mną zainteresowany, ale wyłącznie na poziomie intelektualnym bądź towarzyskim. Albowiem nie mam problemu z przyjęciem do wiadomości, że bywam błyskotliwa oraz wesoła, wyluzowana i sympatyczna*****. A przecież ludzie lubią porozmawiać z kimś inteligentnym. I pobyć ze skórzanym workiem na kawały. Lubią? No, lubią. Sama lubię. Więc ten aspekt całkowicie mnie nie dziwi. Ale nie ma wszakże zabarwienia erotycznego.

Zdaję sobie sprawę, że to jest dziwactwo. Ale czy nerwica natręctw, objawiająca się niemożnością zaśnięcia, gdy drzwi szafy są uchylone, nie jest dziwactwem? Może jest jednostką chorobową. No to może tamto też jest jednostką chorobową? Nie wiem. W każdym razie dzięki tej domniemanej dolegliwości, ja nie biorę do siebie. A skoro coś mnie nie dotyczy, to mi nie przeszkadza. W dużym uproszczeniu. I większość takich sytuacji, jak słynne wepchnięcie do windy napełnionej testosteronem, (z początków w fabryce), traktuję wyłącznie w kategoriach humorystycznych. Dopóki nie poświęcę czasu na dokonanie szczegółowej analizy. A w pracy, jakby to ująć... moje myśli krążą wokół pracy. Tak mam.

A więc: czy ja się czuję upokorzona? Nie. Źle traktowana? Nie. Dotknięta? Nie. Pewnie akuracik myślałam o zjeździe naukowym. Albo coś. I gdzieś mi przeleciało przez wyżyny świadomości - jako akcent humorystyczny. Czasem, owszem, to mnie irytuje, bo... wybija mnie z myślenia o pracy******.

Przykład*******.

Dorwałam dziś w końcu Małego Piotra i wygarnęłam mu, że:
a. nie odbiera od mnie od wczoraj telefonów,
b. w części przypadków ma telefon wyłączony,
c. nie odbiera ode mnie maili, w których chcę mu wcisnąć w tyłek kasę,
d. nie odbiera ode mnie maili, w których proponuję mu zużycie tej kasy na mnie.
Po czym okazałam wydruk z treścią, która bardzo go rozbawiła. Nie wiedzieć czemu (pewnie ze względu na nagłówek). Spojrzał mi w oczy z pewną dozą czułości i powiedział:
- Jesteś cudna. Ubóstwiam cię.
A następnie ucałował mnie... w łokieć. Trzykrotnie.
I co ja zrobiłam? Czy spłonęłam niewinnym (buchacha) rumieńcem? Doznałam jakichś skojarzeń? Dołożyłam teorię? NIE! Ja powiedziałam:
- Idź do siebie, zadzwoń do mnie i podaj mi, na Boga, swój numer konta.
Po czym oddaliłam się odebrać ten telefon, pozostawiając go w przejściu z jego konsternacją.

I, owszem, coś gdzieś mi zadzwoniło.
W chwili, gdy uznałam, że teorię należy poprzeć jakimś przykładem.
Tak, teraz można pozwolić opaść rękom. A nawet cyckom. Jeśli ktoś posiada.


WIELOLETNIE NAWYKI NAPRAWDĘ TRUDNO ZMIENIĆ.


* Co to jest Sławetny Ton, wyjaśnia Dziecko albo i też Prezes. Gdyż najczęściej padają ofiarą.
** Ludzie przecież robią takie rzeczy. Co nie?
*** I teraz też mi nie przejdzie, choć dokonuję szczegółowej analizy na piśmie.
**** Bruzda.
***** Pani psycholog mi powiedziała.
****** Proszę bardzo. Jeśli ktoś chce się załamać, a jeszcze tego nie zrobił, to teraz jest dobry moment.
******* Każda teoria powinna być poparta przykładem.

Update
Znalazłam przed chwilą wielce interesującą ilustrację. Wypisz - wymaluj do tej notki.