1645

Przypomniało mi się, że nie wstawiłam Wam tych zdjęć po remoncie! No co się nie upominacie? Przecież powszechnie wiadomo, że ja mam pamięć dobrą, tylko krótką. Niezmiernie.

Oczywiście, klnąc jak szewc, przeryłam się przez pół dysku, żeby dać Wam jakąś skalę porównawczą. Naturalnie okazało się, że wcześniejsze zdjęcia z tego pokoju mają na oko z 8 lat, ale ojtam. Zawsze to coś.
To tera uwaga.

Kiedyś my mieli przy schodach taki kącik. Potem stanął tam regał, ale zdjęcia z regałem znaleźć nie mogę, więc muszą się zadowolić tym, co jest.

W miejscu, które wskazuje strzałka, nieudolnie narysowana zresztą, z czasem wygryźlim okno. Ale jakby co, to tak już było. W razie czego skasuję tę notkę i się wyprę.

A teraz jest tak. Zwracam łaskawą Państwa uwagę na fakt, że książki obecnie przycina się z metra.

Jeszcze rzut oka na zabudowę. Pierwotna widnieje na zdjęciu nr 2. Nienawidziłyśmy się od pierwszego wejrzenia.

Protiwpałożno było tak (uwaga - pierwszy raz na tym blogu PREZES, jakieś osiem lat młodszy, teraz już tak dobrze nie wygląda, buchacha mściwe). W przejściu Tusieńka - najmojszy kot z jakim żyłam.

Obecnie. W środku zdjęcia najmojszy kot nr 2.

Wiem, wiem. Powinnam w dziennym świetle. Ale faktem jest również, że - korzystając z okazji - zrobilim światło na suficie. Wcześniej było tylko boczne. Utrapienie.

Bonus nr 1 - tak, każda dziurę w ścianie zapychamy książkami.

Bonus nr 2 - przedpokoik, przejście do sypialni.

Było kiedyś tak:

I, oczywiście, co zrobiliśmy?

Tak, ma Państwo rację. Postawiliśmy kuwetę!

Wszystko to zawdzięczamy jednemu człowiekowi, którego polecamy z czystym sumieniem. Oraz, ma się rozumieć - debetowi w banku. (Zbieramy się, acz jak dźwiedź po śnie zimowym, a nie jak gazela).

Można komentatorować.

PS Notkę tę zawdzięczamy Marcie, która wkleja u siebie, co jej w rękę wpadnie. A za widok z tarasu pochłonie ją piekło i zjedzą szatani.


Update 23:07
Po ostatnim opieprzu od Paćki, bałam się wyjść wczoraj do sklepu, żeby znowu nie było, że sama tam łażę, a narzekam na ludzi. I pacze, normalnie, do lodówki, a tam się mleko skończyło! Oczywiście doznałam ataku imperatywu kategorycznego na kawę. Jak żyć, panie premierze?!
Piję czarną. Paćko - żywię nadzieję, że masz stosowne wyrzuty sumienia.