1678

Słabość mam do Janów.

Nie umiem tego wytłumaczyć, a rzecz jest dość powszechnie znana. Po prostu wszystkie Janki to fajne chłopaki. Jeszcze mi się nie zdarzyło spotkać niesympatycznego. Gdybym miała syna, na pewno byłby Jasiem. Bez dwóch zdań. Kiedy Chuda rozważała imię dla trzeciego królewicza, zaproponowałam... wiadomo co. Zostało odrzucone. Cóż... nie można mieć wszystkiego.

W każdym razie mam w pracy jednego takiego Jasia. Jak można przewidzieć, Jasiu jest chodzącym urokiem osobistym, dla zaprezentowania stosownego kontekstu - osadzonym w młodej i przystojnej somie. Bardzo młodej. Ja go lubię i fajnie się na niego patrzy. Z punktu widzenia takiego Jasia, to ja jestem mocno starszą panią. Okazuje się jednak, że nie aż tak mocno, jak się spodziewałam. Albowiem Jasiu, niczym stateczni przodkowie z piosenki, wychodzi mi z ram.

Nadciąga na trzecie pod byle pretekstem. Realizuje pretekst, stoi i do mnie trzepocze. Gdy on tak trzepocze, to czuję, jakbym deprawowała nieletniego.
- Napijesz się kawy, Jasiu? - pytam, bo co tak będzie stał.
- Tak! - potwierdza ochoczo i widać, że na to czekał. - Ale pod warunkiem, że napijesz się ze mną.
Aha.
- Starsze panie piją ziółka - podsuwam mu słonia przed oczy. - Jeśli ci to nie przeszkadza.
- Bynajmniej - usadza mnie Jasio. - Ten kubeczek lubisz najbardziej? - wskazuje palcem na naczynie, spoczywające smętnie w umywalce.
- Tak, zaraz sobie umyję.
- JA ci umyję!
- Nie trzeba. Postawię tylko wodę i...
- Ale ja chcę!
No i gadaj z takim.

Stawiam przed nim filiżankę z kawą i sprowadzam rozmowę do rzeczy sedna. W pewnym momencie pytam:
- A ile ty masz, Jasiu, lat?
- 27 - odpowiada z taką dumą, jakby kwadrans temu otrzymał dowód osobisty.
Co niby chce mi dać do zrozumienia? Że pełnoletni? Przecież go zatrudnili na umowę o pracę (a nieletnich w fabryce nie zatrudnia się) i wiem, że jest po studiach. Podsuwam mu więc kwestię kluczową.
- Słyszałam, że się żenisz w tym roku?
- Taaaa... - zawiesza głos. - Im bliżej, tym większe mam wątpliwości.
MAĆ! Trzeba będzie wyrzucić wszystkie napoje do kosza na śmieci. Uschnąć, ale z godnością. Tymczasem kieruję rozmowę na tory: jak to drzewiej bywało. Np. "ale to było tak dawno, miałeś wtedy 10 latek, a ja już pracowałam". I co Państwo myśli? Że chwyta? On to lekce sobie waży! Siedzi, gapi się, trzepocze i roztacza urok osobisty. Psiakrew.

A przy tym jest naprawdę uroczy. Pomocny. Serdeczny. I wesoły.
Czas się zamknąć w tej mojej najwyższej komnacie w najwyższej wieży. Niech mi Państwo uwierzy. Warkoczy nie posiadam, to se mogą ryczeć z dołu, ile chcą. Windę się zepsuje, na dzwonek do drzwi nie wykaże reakcji.
Albowiem ja mam dzwonek. Od strony schodów bez dzwonienia nikt nie wlezie. Ileż dylematów moralnych mniej.