1671

Refren tej piosenki traktuje o moich powrotach do domu. Od lat dwudziestu, niestety. I zdałam sobie właśnie sprawę, że to przerażające. W kółko to samo: zakupy, obiad, pranie, zmywarka, karmienie kotów, czyszczenie kuwet, nastawianie pralki, rozwieszanie prania, składanie wysuszonego. Pozycje obowiązkowe. I jeszcze od czasu do czasu z wariacjami, żeby wprowadzić urozmaicenie. Wiocha. Marzę o gosposi. Opcjonalnie - gosposiu, whatever.

Ach! Wracać do domu, który lśni czystością, mieć wyprane ciuchy, zgrabnie pochowane w szafach, obiadek w garach, oczekujący na płycie kuchennej na minimalną aktywność w postaci pochłonięcia. Nawet już te zakupy bym robiła, a niech stracę. W weekend dałabym wolne, co mi tam. Trzy dorosłe osoby w domu, więc gotowanie co czwarty tydzień... luz. Mogłabym nawet na ochotnika lepić większe ilości pierogów, bo całkiem lubię. To mnie wycisza.

Czasem człowiek marzy o żywieniu się w stołówce, naprawdę.

Poranki mam takie same. Wstaję, karmię koty, uzupełniam miskę z wodą, czyszczę kuwety, robię ciepłe napoje (kawa/herbata), przygotowuję wszystkim śniadania na wynos. CODZIENNIE. Normalnie dzień świstaka. Rzecz jest przerażająca, bo robiłam to również za czasów historycznego bezrobocia. Niekończąca się historia. Przynajmniej teraz nie sprzątam w weekendy, bo zleciłam latorośli. Nakręcam koniunkturę - pan płaci, pan wymaga. Mam w dupiu. A kasa zostaje w rodzinie.

Troska o środowisko powstrzymuje mnie od użytkowania naczyń jednorazowych. Wszystkiego jednorazowego. Jestem hejterką prac domowych. Naczelną hejterką kraju.
A gdy pomyślę o jakiejkolwiek pracy na rzecz wspólnoty, to...

Never ending stoooooooooryyyyyy... na na na na na na na na na... Stoooooryyyyyy...