1682

Położyłam się późno. Czując, że zasypiam, odebrałam od organizmu komunikat, że ma nieodpartą potrzebę, by się przeciągnąć tuż przed zaśnięciem. No to się przeciągnęłam...

Kurcz w lewym pośladku nastąpił z taka mocą, że nie tylko zapomniałam o zasypianiu tego wieczora, ale o takiej funkcji organizmu w ogóle. Nie bacząc na ból, odwiodłam nogę, usiłując to jakoś rozciągnąć. Ni hu hu. No to przywiodłam kolano do klaty - może w drugą stronę. Zapomnij. Przekręciłam się więc, celem walnięcia pięścią w pośladek lewy i w tym momencie... sieknął mnie kurcz w pośladku prawym.
Żeby nie obudzić Prezesa swym wrzaskiem, wbiłam zęby w poduszkę.
Dawno już nie miałam takich atrakcji. Aż takich. Szok.

Niestety o zasypianiu nie było już mowy.

Nie ma się też co dziwić, że o poranku z lekka byłam... wycofana. A tu do pracy trzeba. W związku z powyższym, w trosce o właściwe i skuteczne wybudzenie, strąciłam na kafle w łazience butelkę ulubionych obecnie perfum. 50 ml. No, dobra - kilkakrotnie ich używałam.
Jakże trzeźwe stało się moje spojrzenie na świat. I to w mgnieniu oka.

W domu pięknie pachnie różami. Sądzę, że ten zapach czas jakiś się utrzyma.

A potem wstał Prezes, więc go poprosiłam, żeby skończył zaparzoną przeze mnie herbatę.
- Tylko mi przypadkiem nie słodź.
- Z mlekiem chcesz?
- Tak, tylko nie słodź.
Posłodził mi chyba ze trzy łyżeczki. Plułam dalej niż widziałam. W zaistniałym stanie ducha ta dodatkowa atrakcja zupełnie nie była potrzebna. Aczkolwiek zmilczałam. Wylałam herbatę do zlewu i w promocji odebrałam Prezesowi jego kubek.
Kiedy poszedł na górę, przypomniało mi się, że zostawiłam w żakiecie szminkę. A żakiet w szafie. Stanęłam więc przy schodach i, mając na uwadze, że dziecko zajęcia rozpoczyna o 11:00, dyskretnie zaapelowałam:
- Czy mógłbyś z mojej szafy wyciągnąć...
- Jeśli czegoś ode mnie chcesz, to musisz mówić głośno - odburknął mi Prezes tonem obrażonym.
I to po prostu była ostatnia kropla.

Sądzę, że wyłuszczyłam wystarczająco dokładnie wszelkie swoje poglądy na dzisiejszą rzeczywistość. Nie ma się co łudzić, że Jednorodna przetrwała to w niebycie, więc po południu z pewnością mi się oberwie. Nie wiem, czy sąsiedzi też nie zrozumieli, z czego wynikają moje obecne decyzje życiowe, jaka była tego historia, a szczególnie: gdzie, mianowicie, to mam.
Sądzę, że mamy pełną jasność.
No.

A teraz boli mnie głowa.