1703

Wróciłam. Było ciudnie.

Odcinek pierwszy prim.

Miasto przywitało mnie zimnem i deszczem, na co nie wyrażałam zgody, więc nie zabrałam ze sobą żadnej stosownej odzieży. Dzięki mojej stanowczej postawie Pan Kierownik się opamiętał i już w piątek rozgonił chmury, słońce umieściwszy na właściwym miejscu. Wobec powyższego podziękowałam mu soczyście z balkonu domostwa martuuhy*, co przypuszczalnie przyjął z zadowoleniem, bo dziś było jeszcze piękniej.

Ponieważ utknęliśmy w miejscu, którego wnętrza tak Wam się spodobały, zdradzę jeszcze, że była to nie byle jaka miejscówka, a martuuha, jak na gospodynię pełną gębą przystało, wybrała ją dla mnie z prawdziwym pietyzmem, podejrzawając, że radości nie będzie końca. I sprawdziło się.
Pogubiwszy się uprzednio uczciwie, stanęłam przed bramą... państwa Borejków.

Zwracam łaskawą uwagę PT Czytelników, że wytwórnia kołder nadal ma się znakomicie!

Zgodnie ze stosownymi wskazówkami...

... pogalopowałyśmy z walizeczką dookoła, zbliżając się do owego enigmatycznego wejścia od tyłu, które to stało się początkiem kłopotów Kłamczuchy w relacjach z pięknym Pawełkiem Nowackim, albowiem kamienica przy Roosvelta 5 jako żywo je posiada. Prześledziłyśmy później wraz z martuuhą granicę budynków, uznając, że możemy zaakceptować ich odrębność.

Wnętrze już pokazałam. Siedziałam tam sobie spokojnie na miękkiej kanapie, w ciepełku, pijąc kawkę, jedząc wegańską sałatkę z cieciorką, otaczając się poduszkami, darmowym wifi i oczekując cierpliwie. Doczekałam się. Martuuha wpadła do Surrendera jak burza, chwyciła mnie w ramiona, na dłuższą chwilę odcinając dopływ tlenu, z czego wcale nie byłam niezadowolona, ponieważ w tym właśnie momencie w pełni poczułam, po co wybrałam się do Poznania.

Następnie martuuha gestem nieznoszącym sprzeciwu wyplątała mój niechętny tej operacji nos ze swej ręcznie wykonanej odzieży, po czym gromko oznajmiła całej obsłudze, gościom, szacownym murom i wszystkim sąsiadom, że oto pozbawia ich mojej obecności, gdyż ma w planach zawłaszczyć mnie na wyłączność, czemu dawała następnie wyraz do soboty, skrzętnie wyliczając nawet łoterlowskie odwiedziny w miejscu, gdzie król chadza piechotą. Tedy sikałam na zapas, ponieważ grafik nie został mi okazany i nie wiedziałam, czy następna wizyta w miejscu odosobnienia nastąpi w ciągu najbliższych 24. godzin.

Złapała walizeczkę, jednym stanowczym gestem zakończyła wszelkie moje protesty, że w końcu nie jestem jakąś, panie, niepełnosprawną staruszką i wygoniła mnie na ulicę pełną wichru, deszczu oraz remontów drogowych, mamiąc licznymi atrakcjami, które dla mnie zaplanowała.
Nie wiedziała bowiem, biedaczka, że największą atrakcją jest ona sama, emanująca ponadnormatywnym ciepłem i zamaszystością. I że konałabym z zachwytu nawet wtedy, gdyby zaludniała centralny punkt pustyni Gobi, gdzie najbardziej wyuzdanym punktem programu jest wydłubywanie piachu spomiędzy zdrętwiałych pośladków.

CDN.


* Burząc spokój szacownych obywateli miasta.