1661

Kiedy jesteśmy w domu same z Zuzią, nie istnieje czynnik motywująco - kontrolny, czyli tzw. ekonom z bacikiem.

Położyłam się spać o 2 (gdy dziś zobaczyłam, na jakim poziomie językowym piszę komentarze po 1:00, to się załamałam), więc przed zaśnięciem nastawiłam budzik na 9:00, żeby nie zgnić w łóżku. Gdy zadzwonił, przestawiłam go na 9:30. Po ponownym dzwonku wyłączyłam z zamiarem wstania. Obudziłam się o 11:45. Sodoma i Gomora.

Karol przystawiał nos do mojego nosa i mruczał jak rozhulane Kawasaki. Pewnie mu tak w brzuchu burczało. Entuzjazm na widok mojej stopy, wędrującej ku podłodze, był nieporównywalny z niczym. A potem GALOP do misek. Pora była już nieomal obiadowa. Ale mnie nie obudziły, prawda? To wzruszające, jeśli się weźmie pod uwagę, że Prezesa wyciągają z łóżka bez litości. Nawet im wąsik nie drgnie. Znajo mores!

Dziecko wstało w tej chwili i trudno mieć do niego uwagi, skoro podniosło się zaledwie godzinę po mnie i to z tzw. samości. Natychmiast doszło do wniosku, że chleb, który mamy w chlebaku, to nie jest żaden chleb, po czym wniosło o świeży. Wyśmiane bez litości, poszło po rozum do głowy i oświadczyło, że chyba pojedzie do piekarni. Szczęśliwej drogi. Ja jadę na kawę do dziadków i mogę kupić chleb, ale w drodze powrotnej. Ramy czasowe trudne do ustalenia. Tym bardziej, że nie ma co zakładać, iżby obiad miał się w tej sytuacji odbyć wcześniej niż o 18.

Ziewam sobie, kiwając się na kuchennym taboreciku, a na zewnątrz pogoda lekko barowa i cisza, jak makiem zasiał. Mieszkamy stosunkowo niedaleko centrum (15 minut piechotą do rynku), a jednak na uboczu, gdzie w weekendy nie zagląda pies z kulawą nogą. Myślę, że po skończeniu notki namaluję sobie jakąś urodę i wyjdę. Bo stawy mi zastygają.

Właśnie się zorientowałam, jak drastycznie zmalała (do zera!) moja aktywność, związana z bywaniem w centrach handlowych. Najwyraźniej dążę do mieszkania na wiosze.
Kochany Pamiętniczku - zrealizować!